Het is tijd voor het volgende land: Vietnam en we verlaten Kampot door eerst met een bus naar Phnom Penh te gaan via echt een megaslechte weg. We hebben alle kanten van het busje gezien en zijn helemaal beurs van het hotsen en klotsen. Achteraf bleek dat we ook rechtstreeks vanuit Kampot naar Ho Chi Minh hadden kunnen gaan maar we hadden ons e-visa al aangevraagd en daarbij moet je ook de plaats aangeven waar je de grens overgaat dus ons plan kon niet veranderd worden.
Gelukkig hadden we alles wat ruimer gepland want de eerste bus was ruim 1 uur te laat in Phnom Penh ondanks feit dat wij enige passagiers waren, waardoor we toch op tijd waren voor de tweede bus (Mekong Express) naar Ho Chi Minh. We waren enorm  blij met een airco wachtruimte want het was hier enorm warm en broeierig.

Corruptie bij de grens

De grensovergang om het land uit te gaan was geen probleem maar om Vietnam in te komen was een drama. We hebben ruim een uur gewacht totdat de douanier eindelijk eens de paspoorten van onze bus wilde stempelen. Vietnamezen drongen voor en kregen meteen stempel terwijl onze stapel paspoorten maar bleef liggen. Ook andere busorganisaties drongen voor. Bleek een kwestie van geld te zijn. Wij moesten er van tevoren een dollar in stoppen en we vonden dat al raar want met e-visa was alles al geregeld. Maar het bleek dat die stempelaar zijn zakken illegaal vulde… Lucratief bijbaantje want in dat uur zijn er zeker 100 mensen gepasseerd… Manuel werd op een gegeven moment geïrriteerd en probeerde de Vietnamezen tegen te houden maar werd door de douanier op een gegeven moment terecht gewezen. Ook de Vietnamese groep uit onze bus werden geïrriteerd omdat zij ook al 40.000 dong (iets meer dan een euro) in hun paspoorten hadden gestopt en alsnog niet geholpen werden. We hebben wel leuke gesprekken gehad tijdens het wachten en alle Vietnamezen verontschuldigden zich voor wat hier gebeurde. Daarna gingen de gesprekken in de bus door met een schattig stel die later broer en zus bleken te zijn uit de Filipijnen. Peter was 70 en had veel gereisd in zowel Europa als Azië en Lyna was 68. Ze nodigden ons uit om zeker ook naar hun land te komen en bij het afscheid kregen we een dikke zoen van haar. Zooo lief! We overwegen zelfs om ons reisplan nog aan te passen haha!

Appartement in Ho Chi Minh

De eerste avond in Ho Chi Minh was gewoonweg genieten: we hebben een heerlijk appartement gehuurd voor iets meer dan een week. De boys hebben allebei een eigen slaapkamer, en we zijn allemaal blij met een bank en grote TV met Netflix (eens wat anders dan altijd op je bed liggen of op een stoel die niet zit). En helemaal blij dat we niet meer 3 keer per dag uit eten hoeven. Lekker boterhammen eten met pindakaas en kaas. Haha dat je daar blij mee kunt zijn… Normaal krijgen we in hotels eigenlijk altijd toast met gebakken ei en dat komt na een tijdje wel je strot uit. Muesli is er bijna niet dus dat mis ik ook wel. Zuivelproducten zijn hier schaars. Deze week staat er lekker weinig op het programma: vooral genieten van huiselijkheid. Waren we allemaal wel aan toe!

We hebben heerlijke koffietentjes gezocht en gevonden dus ik ben weer helemaal een cappuccino addict. De koffie is hier echt heel goed, wat een verademing!  Verder hebben we veel aan school gewerkt en hebben we ook nog een brandalarm in die hoge toren (35 etages) meegemaakt dat later gelukkig vals bleek. Duurt toch best lang voordat je vanaf de 18e verdieping beneden bent en zeker als melding in Vietnamees is. Wij bleven heel rustig, dachten even dat het een oefening was maar ik had toch even mijn buidel met paspoorten gepakt en de tas met de meest waardevolle spullen. Maan wilde nog terug omdat hij zijn telefoon vergeten was maar hier zijn geen sleutels, alleen pasjes met een code en de elektriciteit was uitgevallen dus dat ging niet. Geen airco en licht meer dus lekker warm in het trappenhuis en akelig donker…

Naast relaxen en lekker eten (o.a. pokebowls en Mc Donalds ;-)) hebben we ook nog wel wat van Ho Chi Minh gezien. Zo hebben we het oorlogsmuseum bezocht met onder andere de beroemde foto van het meisje Kim Phuc dat samen met andere kinderen huilend over straat rent na een luchtaanval met napalm. Ook dit museum maakte veel indruk. Het was jammer dat het zo ongelooflijk druk was toen wij er waren want daardoor kon je er niet op je gemak doorheen lopen. Verder is de Basiliek van Notre Dame van Saigon bezocht. Deze kathedraal werd gebouwd door de Franse kolonisten en stond helaas in de steigers.

Het verkeer is hier echt een chaotisch geheel. We hebben al best wat meegemaakt maar stoplichten zijn hier echt voor de sier. Niemand die er op let. Het verkeer vanaf de scooter is dan ook een uitdaging vertelde Maan nadat hij een dag een scooter had gehuurd om foto’s te maken. Aan alle kanten komt iedereen voorbij, er wordt flink getoeterd en er rijden twee a drie banen vol met scooters. Heel bijzonder! Het motto is; gewoon gaan en je ziet wel wat er gebeurt.  Eigenlijk gaat het meestal wel goed en wij hebben het ook overleefd!